Een leugendetector is een apparaat dat erg "gepopulariseerd" is door de kracht en vele andere structuren waarmee je kunt bepalen of een persoon de waarheid vertelt of liegt door vitale functies te volgen. Maar is de polygraaf echt zo'n "krachtig" apparaat dat een gewoon persoon absoluut geen kans heeft om hem te misleiden?
Hoe een leugendetector werkt
Een leugendetector, of polygraaf, is een apparaat voor het uitvoeren van psychofysiologisch onderzoek door het synchroon registreren van vitale parameters: hartslag, ademhaling, elektrische weerstand van de huid en uitbarstingen van activiteit in bepaalde delen van de hersenen.
De resultaten van de samengevatte en vastgelegde indicatoren worden vervolgens gebruikt om de betrouwbaarheid van de tijdens het interview verkregen informatie te bepalen.
De geschiedenis van de opkomst van de polygraaf als hulpmiddel voor het bepalen van een leugen gaat terug tot de oudheid - duizenden jaren geleden, verenigd in grote en kleine sociale groepen, begonnen mensen de noodzaak te begrijpen om degenen die verantwoordelijk zijn voor een bepaalde misdaad te identificeren.
Zo werd in China bijvoorbeeld een aangeklaagde persoon gevuld met rijst, en aan het einde van de veroordeling spuugde hij het weer uit: als de rijst droog was, dan geloofde men dat de persoon schuldig was, want met de angst voor blootstelling, de speekselvloed van de persoon stopt.
Een interessante manier om de betrouwbaarheid van informatie vast te stellen werd toegepast in het oude en middeleeuwse India: daar moest de verdachte elk eerste woord beantwoorden dat in hem opkwam op vragen over de details van het misdrijf die de officier van justitie hem vertelde, en tegelijkertijd tijd op de gong slaan. Meestal ging de reactie op een kritisch woord gepaard met een sterkere gongknal.
Tegenwoordig is het polygraafapparaat heel gewoon, maar wordt het vaak bekritiseerd door wetenschappers en psychologen die twijfelen aan het feit dat de polygraaf "ten minste 95 procent betrouwbare informatie" verzamelt.
Manieren om een leugendetector te bedriegen
Die "advertentie" van honderd procent nauwkeurigheid van de polygraaf is een uitstekend hulpmiddel in de handen van bazen en overheidsinstanties, waarmee je zelfs vóór het begin van de strijd kunt winnen, waardoor een mogelijk ondervraagde gedwongen wordt om elk verlangen te onderdrukken informatie te misleiden of te verbergen.
In feite zijn er veel manieren om dergelijke apparaten te misleiden, en Amerikaanse en NAVO-soldaten hebben zelfs een speciaal programma - "Resistance to Interrogation", waarin soldaten wordt geleerd leugendetectors te misleiden.
Er zijn een aantal mensen die het veel gemakkelijker zullen vinden om een leugendetector te bedriegen. Deze omvatten: sociale psychopaten (voor hen zijn er totaal andere normen - hun hart slaat niet over als het uwe doet), pathologische leugenaars en goede acteurs.
De eerste stap naar het misleiden van een polygraaf is om te beseffen dat het slechts een apparaat is, een machine. Het is noodzakelijk om de "eerbiedige" angst voor de leugendetector en de leugendetector-operator te overwinnen.
De eerste en meest gebruikelijke methode zijn bètablokkers, die veranderingen in uw vitale functies verbergen. De handpalm (waaraan de zweetsensoren zijn bevestigd) is meestal bedekt met salicylzuur of andere transpiratiewerende zalven.
De tweede methode staat volledig los van het gebruik van een of andere vorm van chemie, maar wordt geassocieerd met het gebruik van andere "stoffen". Dus aan de vooravond van een polygraaftest kun je dronken worden - een saaie emotionele toestand in de ochtend zal je niet in staat stellen om vragen adequaat te analyseren en zal daarom geen goede reactie veroorzaken. Naast alcohol helpt ook langdurig gebrek aan slaap veel, wat ook het werk van het centrale zenuwstelsel verstoort.
Als alcohol, bètablokkers of slaapgebrek soms met het blote oog te zien zijn, zal de derde methode op geen enkele manier worden bepaald bij het passeren van een polygraaf. De methode bestaat uit de volledige onderdrukking van de emoties door deconcentratie en vaste aandacht op één object (een glas, een tekening op de muur, een lamp). Een neutrale stem, een antwoord op een eerder gestelde vraag en een afwezige blik gericht op de leegte zijn de belangrijkste tekenen van de toepassing van deze methode.
